Great Ocean Road naar Meningie

Een heerlijke nacht doorgebracht in de bossen. 
Wat een geweldig huis, schoon, ruim en echt buiten, heerlijk buiten op de veranda ontbijten, toast met jam, yogurt en voor de insiders , voor mij thee met lemon. 

We rijden rond 9 uur aan, want we hebben vandaag een heeeele lange rit voor de boeg. We gaan via The Great Ocean Road naar Coorong. Dit ligt aan de kust in South Australia. Tot aan het einde van Ocean Road bij Port Cambell is het nog ruim 100 km rijden. Daarna nog 500 km, ruim 5 1/2 uur, zonder stops, dus...... En dat in onze Suzuki Ignis......

Vanaf Apollo Bay is de Ocean Road niet meer echt indrukwekkend. Onze eerste stop is bij de Twelve Apostels. Grote rotsformaties in het water. We komen bij een toeristeninfo, maar ja dat vinden wij niks.
Iets eerder hadden we een stop gezien, we draaien dus en gaan terug. Hier kun je met een trappetje stijl naar beneden naar het strand. Een giga hoogte verschil met stijle roodkleurige rotswanden. In het water zien we 2 van de 9 apostellen. Echt heel gaaf. 

Terug even in het gras achter de auto plassen. Ik wordt gebeten door insekten in mijn been, wel 2 x, wat doet dat zeer. Ik hoor het Niels al zeggen, ja mam, je bent hier niet in Wierden. Doekje met water erop, dit verlicht. 

Onderweg komen we veel melkstallen tegen, ongeveer elke km. Dus ook veel koeien en beregingsinstallaties.

We rijden strak langs de zee en volgen de kustlijn. Er is hier inmiddels weinig verkeer.

We stoppen bij een baai en drinken koffie. Ik vraag azijn voor mijn beten, dit verzacht goed.

In Warrangool komen we langs een giga melkfabriek, met één van de grootste droogtorens van Australië.

Het landschap dat nu komt is schraal en kaal, maar toch lopen hier kuddes schapen en koeien. Je snapt niet dat ze hier van kunnen leven, in Nederland zouden ze de dierenbescherming al hebben gestuurd. Her en der wordt wel bijgvoerd met hooi, gewoon 2 of 3 van die grote balen in een ruif.

Op de vlakte staan kleine windmolentjes met een waterreservoir, die het water uit de grond omhoog pompen.

Ook zien we grote ronde containers, waar ze het gedorste graan in opvangen. Tijdens het dorsen rijden geen tractors naast de combine. De combine zelf lost het graan in de bak en de vrachtwagens rijden het land op om het graan te laden. De combines zijn mega, wel 15 m breed, echt grof geweld.

We lunchen in Haywood. Een outback stadje voor mensen die onderweg zijn. Gelukkig vinden we een bakery waar we kunnen lunchen. Een toilet hebben ze niet, dus ik loop naar public toilet, nou daar kunnen ze bij ons nog wat van leren, echt super schoon. De temperatuur is inmiddels aardig gestegen en het is inmiddels + 30 gr.

We vervolgen de Princes Highway, echt ongelovelijk, een kaarsrechte weg. Als we deze opdraaien zien we op de navigatie dat we 125 km rechtdoor moeten en er ligt helemaal niks (totally nothing) tussen nu en 125 km verderop en.....

Uitgestrekt, kuddes duizenden schapen en honderden koeien. Uitgestrekte eindeloze vlaktes waar wij geen weet van hebben. Geweldig die wijsheid, vindt Ben.

We stoppen onderweg om de wijdheid te voelen. Het is warm en het waait behoorlijk.

Vanaf de weg loopt er dan een zandpad naar de farm, maar dat is nog zover, de farm kun je echt niet zien liggen.

We gaan tanken, ja onze Suzuki rijdt 1:16, dat is wel wat anders dan Niels zijn truck 1:1,6 .

Bij de achter bumper begint iets los te raken, we kopen duct-tape en plakken het weer aan elkaar. We kopen een milk shake die niet gelukt is, zit nl een klont ijs in.

We komen weer dichter bij de zee, her en der zijn grote witte (zout) bedden. We denken dat het water hier heeft gestaan en ingedroogd is.

We beginnen het zat te worden. Het is echt een hele rit in zo'n Suzuki, ondanks dat Ben er flink de sokken in heeft. We halen met die Suzuki iedereen in. Ze rijden hier als oude wijven, zegt Ben. Wij komen (met wind tegen en airco aan) niet boven de 110 kmh. Je mag hier bijna overal 100 of 110.

Uiteindelijk komen we aan. We gaan in Meningie boodschappen doen. De supermarkt en de bottle shop liggen naast elkaar. Want drank kun je niet in de supermarkt kopen. We vragen aan een mevrouw waar we kunnen eten. In het lokale hotel moet het eten erg goed zijn. Het ziet er niet uit, lijkt wel de lokale kantine, en we krijgen het eten snel. De Marke gevoel. Een grote ruimte, maar met het eten is nix mis mee en ze zijn snel. Ben ergert zich rot, hij wil naar het huis, hij is moe.

Nog 10 km en we zijn bij ons huisje, het is inmiddels 20.30. Het was een lange dag.

We rijden het Coorong National Parc in een zandweg op en voor het water slaan we rechtsaf. Dit water is de Indische ocean, voor de kust ligt een smalle zandstrook, hierdoor lijkt het water een meer, maar het is verbonden met de zee.

Wat een gaaf huis, ruim, modern, strak en overcompleet. Mooi uitzicht op 'zee'. 

Er staat een fles bubbels koud en bonbons.

We verplaatsen de stoelen naar voren op het terras, tafeltje uit de slaapkamer en genieten van een biertje en glas wijn.

Er staat een mandje met spulleltjes die gasten hebben laten liggen: "guest to guest", deze kun je gewoon gebruiken.

Ook heeft de eigenaresse een mandje met spulleltjes staan als je die gebruikt dat je dan geld moet achter laten, een soort " grocery". Er staat een verrrekijker om vogels te spotten.

Wat een geweldige plek. Na het douchen gaan we uit de wind in de binnentuin zitten, want het is inmiddels donker en uitzicht is er niet meer.