Van Heybridge terug naar Korumburra

Bij het wakker worden schijnt de zon, nog even genieten. De zon is hier behoorlijk fel en een zonnebrand van 50+ is hier normaal. In Australië hebben ze het meest aantal huidkanker ter wereld. 

Buiten ontbijten. Het is eb, dus het strand is een stuk minder mooi, nogal modderig.

Heerlijk relax, beetje klungelen....

Verslag schrijven, foto's posten en appen met het thuisfront

Rond 12 uur vertrekken we richting Hobart, ruim 300 km. Dat is dan wel 4 uur rijden. We vliegen vanavond rond 8 uur, voldoende tijd. We volgen eerst de kustlijn.

Eerst pakken we een koffie Davonport. We komen langs de haven waar de veerboten vanuit Melborne aankomen, de Spirit of Tasmania.. De zee die ze overgaan is behoorlijk ruw en een vaart van ruim 9 uur. We vervolgen de A1, een echte highway, waar je soms 110km/ uur mag rijden. We zakken af naar beneden. Het is een wijds, schraal, droog en zeer heuvelachtig gebied. 

Eerst rijden door een bosrijk gebied, veel bosbouw. Dan komen we in een landbouwgebied, "Southern Midlands" grote percelen met schapen, koeien en fruitteelt. Wat een ruimte en een wijdsheid. Grote beregeningsinstallaties op wielen, die vanaf centraal punt ronddraaien. Zo'n installatie beregent in 1 x 1 km in het rond, giga. En menig boer heeft er een paar op zijn landerijen staan. Dit zijn ook de enige percelen die groen zijn, de rest is dor en droog. Overal staat afrastering, wat een werk. Om de 10 m. staat een dikke paal. Hieraan zijn plm 5 prikkeldraden bevestigd. Tussen 2dikke palen zijn plm 5 dunne paaltjes geweven, deze staan niet in de grond. Hierdoor blijven de draden goed recht hangen en kunnne de koeien of schapen er niet uit. Bij geiten hebben ze het voorzien van stroom.

Rond late lunchtijd stopern we in Campbell. Hier liggen langs de straat allemaal steentjes waar de namen van alle gevangenen in staan geschreven, bijzonder.

In dit dorp is destijds een Duitse mevrouw gekomen, zij had een kudde schapen meegenomen vanuit Duitsland, speciaal voor de wol. Dit zijn grote grauwe schapen. Er lopen er hier heel veel, grote kuddes. Wat opvalt dat ze allemaal in groepjes lopen.

We lunchen bij een Italiaans tentje. Super vers en top koffie.

De koffie varieert hier nog al eens, zoals Niels zegt drinken ze hier normaal de koffie zoals hij bij ons vanuit het lekbakje smaakt.

Langs de A1 ligt de heritage highway, een gravelpad.

Rond 16.00 zijn ee in de buurt van Hobart, best vroeg als je pas om 20.00 vliegt. We besluiten om toch Mount Wellington op te gaan. Dit had ik al een paar keeringepland, maar was er nog steeds niet van gekomen. Het is een hele bult, 1.270 m hoog.

Halverwege besluiten we toch om te keren, een mooie foto geschoten van de stad. We zijn bang dat we anders te laat op de luchthaven komen, maar we zijn er geweest, alleen niet op de top.

Tanken onderweg, auto inleveren en koffer inleveren.

Natuurlijk weer teveel, we hadden zelfs al 5 kg bagage bijgekocht, maar we hebben nog wat eten bij ons, hier komen we mee weg, dus prima.

Onze vlucht naar Melbourne heeft 15 min. vertraging. We hebben geen paspoort controle, wel bagage controle, maar vloeistoffen mogen gewoon mee. We blijven immers in Australië.

Dit was Tasmanië, wat een geweldig afwisselend deel van Tasmanië. Met zoveel afwisselende landschappen en zoveel bijzondere natuur.

Hier kun je gerust een maand rondtrekken zonder je te vervelen. We hebben een indruk gekregen van de "Main land" van Australië, want de Tassie's zien Australie als het eiland, want op Tasmanië is het allemaal begonnen.

Ik ben behoorlijk brak en probeer wat te dutten. Hup het vliegtuig in, wat een herrie. Het vraagt veel energie van me. In het vliegtuig slaap ik gelukkig. Het is een rustige vlucht, fijn voor Niels, want eigenlijk vindt hij vliegen niks. We landen rond 21.30, inmiddels is het donker.

De koffer is er snel, op naar het busje dat ons naar Niels z'n auto brengt.

Niels rijdt terug naar Korumburra, het is nog een lange rit in het donker. De navigatie geeft een file aan en leidt ons door stad Melbourne. Het uitgangsleven is volop aan de gang. Niels rijdt stevig door en gelukkig zitten er middenin de weg "katten-ogen", maakt het allemaal een stuk overzichtelijker. Ik maak niet veel mee van deze rit, ik slaap op de achterbank.

Niels brengt ons veilig thuis. We zijn rond 00.30 thuis. 

De mannen gaan nog een biertje drinken en ik ga naar bed. Morgen lekker uitslapen en Niels zijn nieuwe auto ophalen.